Een zelfportret dat mij terugbracht naar mijn eigen kracht
Op mijn zolder heb ik een kleine studio gebouwd mijn eigen creatieve domein. Geen dure apparatuur, geen overdaad. Slechts een achtergrond, één lichtbron en genoeg ruimte om mijn ideeën vrij te laten bewegen. Het minimalisme is geen beperking; het is precies wat me de vrijheid geeft om tot de essentie te komen. Hier voel ik de controle, de rust en de kracht om iets te maken dat echt van mij is.
Voor dit project besloot ik een concept uit te werken dat al een tijd in mijn hoofd zat: een zelfportret dat mijn eigen stijl ademt. Strak, donker, rauw en eerlijk. Een beeld dat ik zelf gaaf zou vinden niet om iemand anders te imponeren, maar omdat het mijn taal spreekt.
Ik koos voor volledig zwart: zwarte kleding en zwarte achtergrond. Alles om het licht het werk te laten doen. Alles om te zeggen: dit ben ik, zonder ruis.
Toen het licht aansprong en die ene sterke contour mijn gezicht raakte, voelde ik het meteen.
Toen het licht aansprong en die ene sterke contour mijn gezicht raakte, voelde ik het meteen. Dit beeld droeg kracht. Niet de luidruchtige soort, maar de rustige, zelfbewuste kracht die ontstaat wanneer alles klopt.
In dat moment stond ik niet alleen voor de camera; ik stond in mijn eigen concept. In mijn visie. In mijn stijl. Het voelde krachtig om een beeld te creëren dat zo dicht bij mijn creatieve identiteit lag alsof ik eindelijk iets tastbaars maakte van wat er altijd al in mij zat.
Maar tegelijkertijd was het ook confronterend. Want als je jezelf zo puur vastlegt, kun je niets verschuilen. Je ziet precies wie je bent, en soms is dat meer dan je van tevoren had bedacht. Toch zit juist dáár de kracht. In dat eerlijk kijken. In dat durven tonen.
En misschien is dat wel het mooiste aan het creëren van iets wat echt bij je past: je maakt niet alleen een beeld, je maakt ruimte voor jezelf.
Reactie plaatsen
Reacties